Ας κάνουμε ένα update στην ιστορία του Κιάνου Ριβς, ο οποίος με κάποιον μαγικό τρόπο επανέρχεται στην επικαιρότητα ξανά και ξανά ακριβώς όπως μια ακόμη ταινία Μάτριξ.
Όπως η σκηνοθέτης της ταινίας, Λάνα Γουατσόφσκι είπε ξεκάθαρα ότι έφτιαξε το Μάτριξ 4 για να ικανοποιήσει κάποια δική της, προσωπική ανάγκη (άρα ελάχιστα την ένοιαζε η ανταπόκριση και η αντίδραση του κοινού), έτσι και ο Κιάνου κάνει ότι κάνει για την πάρτη του, ελάχιστα τον νοιάζει αν εμείς θα το εκτιμήσουμε ή όχι.
Το εκτιμάμε, όμως. Κι αυτό ειναι καταπληκτικό, διότι μέσα σε έναν κόσμο τρομερά «δήθεν», ο Κιάνου μάς θυμίζει τη δύναμη της αυθεντικότητας. Μέσα σ' αυτόν τον πολύ επιφανειακό κόσμο, ο Ριβς κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο: Έγινε μεγαλύτερη είδηση από την ίδια την ταινία, χωρίς καν να το προπαθήσει, όταν μαθεύτηκε ότι αποφάσισε να δωρίσει το 70% της αμοιβής του από την ταινία «The Matrix Resurrections» σε ένα ίδρυμα που κάνει έρευνες για τη λευχαιμία.
Φυσικά, για όσους παρακολουθούν κάπως την πορεία του, αυτό δεν είναι είδηση. Ο ηθοποιός ούτε η πρώτη φορά είναι που το κάνει, ούτε η πρώτη που το κάνει και δεν το φωνάζει. Η σχέση του με τη συγκεκριμένη ασθένεια είναι παλιά, προσωπική και όχι ευχάριστη, η αδελφή του διαγνώστηκε σε πολύ νεαρή ηλικία με καρκίνο του αίματος. Έκτοτε, πολλά -πάρα πολλά- από τα χρήματα του Ριβς πηγαίνουν στις έρευνες για την αντιμετώπιση και τη θεραπεία τέτοιων ασθενειών.
Είναι ακριβώς αυτό που προσπαθούν σε όλη τους την ενήλικη ζωή να κάνουν ηθοποιοί όπως ο Μπραντ Πιτ και ο Τζορτζ Κλούνεϊ, με μέτρια επιτυχία: Ένας άνθρωπος που όλοι συζητάνε γι αυτά που κάνει και όχι για την εμφάνισή του, ή τα καλλιτεχνικά του επιτεύγματα. Αν ο όρος αντιστάρ δεν υπήρχε, θα τον είχαμε εφεύρει μόνο και μόνο για τον Κιάνου.
Κι όσο κι αν του την έχουν στημένη στη γωνία για ένα στραβοπάτημα, εκείνος αριστουργηματικά το αποφεύγει: Δεν έχει υπάρξει ούτε ένα μελανό σημείο στην καριέρα ή την προσωπική του ζωή, όσο κι αν ο κίτρινος Τύπος στις ΗΠΑ κυρίως, έχει προσπαθήσει να βγάλει άπειρες φορές λαβράκι, ή να εκμαιεύσει μια «προδοτική» αντίδραση εκ μέρους του στα κάθε λογής δημοσιεύματα.
Το «δεν με νοιάζει» ως στάση ζωής
Πριν από ακριβώς δύο χρόνια, ο Ριβς είχε εμφανιστεί στα Όσκαρ κρατώντας τη σύντροφό του από το χέρι και τότε προκάλεσε πανικό. Η φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Ευθέως ή και όχι τόσο ευθέως, ανάλογα με το βαθμό «κομψότητας» του κάθε σχολιαστή και του κάθε ΜME.
Μόνο που η δεκαετία αυτή που όντως τους χωρίζει, είναι ανάποδα απ' ότι πίστεψαν οι περισσότεροι βλέποντας τη φωτογραφία. Και απ' ό,τι τους βόλεψε στο σχολιασμό τους. Και το τι «θα περίμενε κανείς να δει δίπλα στο πλευρό ενός από τους ωραιότερους σταρ του Χόλιγουντ», είναι μάλλον μια προβολή των γούστων της κοινωνίας, για τα οποία ο Κιάνου Ριβς αδιαφορεί διαχρονικά, χωρίς όμως να αδιαφορεί για την ίδια την κοινωνία. Και μάλλον αυτό είναι που τον έχει κάνει τόσο αγαπητό στο κοινό, πιο πολύ από τις ταινίες του.
Μπορεί ένας σταρ να είναι κανονικός άνθρωπος;
Η 48χρονη Αλεξάντρια Γκριν δεν έχει καμία σχέση με το Χόλιγουντ, γι’ αυτό ενδεχομένως και δεν αισθάνεται την ανάγκη να δείχνει νεότερη απ' ό,τι είναι. Το πρόσωπό της είναι εμφανώς απείραχτο, το ντύσιμό της άβολα λαμπερό, το χαμόγελό της ειλικρινές και απροβλημάτιστο στο πόσες ρυτίδες θα αποκαλύψει.
Ο Κιάνου Ριβς, πάλι, λίγο το Χόλιγουντ, λίγο το γονίδιο, δείχνει πράγματι πολύ νεότερος από τα 57 του χρόνια. Κανένας από τους δύο τους δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ούτε για όσα φαίνονται αλλά -κυρίως- για όσα λέγονται. Όπως καταδεικνύεται, από τις μαρτυρίες των λίγων ανθρώπων που γνωρίζουν κάτι για την προσωπική ζωή του σταρ -ο οποίος είναι εξίσου διάσημος για τις ταινίες του όσο και για την εμμονική ιδιωτικότητά του- οι δύο τους είναι ζευγάρι εδώ και κάμποσο καιρό, κοντά μια δεκαετία λένε οι πληροφορίες. Το βέβαιο είναι ότι τόσο διαρκεί η γνωριμία τους, η σχέση τους -η οποία έχει διάφορες μορφές, μεταξύ των οποίων και αυτή της επαγγελματικής συνεργασίας- και ό,τι τέλος πάντων είναι αυτό που οι δύο τους έχουν αποφασίσει να έχουν μεταξύ τους και τους κάνει ευτυχισμένους.
Και υπ' αυτή την έννοια, θα μπορούσε να δώσει πολλά χρήσιμα μαθήματα σε όλους μας, την εποχή των social media, στην οποία η υπερέκθεση κάνει τους πάντες να πιστεύουν ότι είναι κάποιου είδους σταρ.
Έστω και στο μικρόκοσμό τους.
Πώς το μέτριο ταλέντο μετατρέπεται σε πλεονέκτημα
Ο Ριβς έκανε πάντα αυτό που ήθελε. Βαριά δυσλεξικός, προερχόμενος από μια -εξίσου βαριά- δυσλειτουργική οικογένεια (η μητέρα του έκανε πέντε γάμους και ο πατέρας του μπήκε φυλακή για διακίνηση ηρωίνης), πιθανότατα με σύνδρομο διάσπασης προσοχής αν όχι κάτι περισσότερο, υπήρξε εξαιρετικά δυσλειτουργικός και δυσπροσάρμοστος και ο ίδιος ως έφηβος.
Και μάλλον στο πρώτο ήταν καλύτερος, με προοπτική να κάνει τεράστια καριέρα, ιδιαίτερα στο Τορόντο του Καναδά όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένειά του.
Εκείνος, όμως, μάλλον και πάλι αντιδραστικά, επέλεξε να γίνει ηθοποιός, παρατώντας σχολείο και χόκεϊ στα 17 του. Σαν ηθοποιός είναι πολύ μέτριος. Ούτε κλαίει, ούτε γελάει. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Θα μπορούσε να γράψει κανείς πραγματείες ολόκληρες για τον τρόπο που παίζει ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ας πούμε, αλλά για τον Ριβς θα αρκούσε μια λέξη: Άχρωμα.
Μόνο που αυτό δεν είχε ποτέ καμία σημασία, καθώς ο Ριβς δεν κατέκτησε τον κινηματογράφο με το υποκριτικό του ταλέντο, αλλά απλώς μπαίνοντας στην οθόνη. Η μείξη της εξωτικής του εμφάνισης (συνέπεια της πολυεθνικής του καταγωγής) και της εκπληκτικής του φωτογένειας είναι μοναδική.
Κατά μια έννοια καλύτερα που δεν παίζει. Αρκεί να μπαίνει στο πλάνο και να στέκεται ακίνητος, φορώντας το μακρύ δερμάτινο παλτό του Matrix. Η ταινία θα ήταν επιτυχία και ο ίδιος σταρ, ακόμα και αν δεν είχε πει σε αυτήν ούτε μισή λέξη. Λέγοντας πολλές λέξεις, μειώνει το εφέ.
Εξάλλου το να είσαι σταρ είναι από μόνο του ένα ταλέντο. Πόσο μάλλον αγαπητός σε όλους σταρ.
Σημασία έχει -πρωτίστως- η ταινία
Ο ίδιος δεν διεκδίκησε ποτέ τον τίτλο του καλού ηθοποιού. Αντιθέτως, είναι μια πολύ παράδοξη περίπτωση σταρ για τον οποίο φαίνεται ότι έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία η ίδια η ταινία παρά η δική του εμπλοκή και συνεισφορά σε αυτήν. Κάτι που δείχνει και τεράστιο βαθμό αυτογνωσίας και επίγνωσης.
Τον προσέξαμε πιο πολύ στην πρώτη, ήταν και blockbuster, «θα ήθελα να έχω κάνει περισσότερα blockbusters στη ζωή μου», έχει παραδεχτεί, αλλά την ίδια στιγμή αν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του είναι γεμάτο από ανεξάρτητες παραγωγές.
«Δεν με ενδιαφέρουν τα χρήματα - Έχω πολλά»
Επειδή μπορεί και επειδή έχει μια πολύ παράξενη σχέση -και- με τα χρήματα. Στα δύο sequel του Matrix, δώρισε επίσης μέρος της αμοιβής του προκειμένου τα χρήματα να δοθούν για τη βελτίωση των ειδικών εφέ της ταινίας.
Και στο τρίτο μέρος της ταινίας έκανε δώρο από μια Harley Davidson σε κάθε-ένα μέλος του σετ. «Δεν με νοιάζουν τα χρήματα. Έχω βγάλει αρκετά για να ζήσω τρεις ζωές», είχε πει τότε σε συνέντευξη του και μάλλον έχει δίκιο.
Ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα, μετακινείται με το μετρό και συχνά πιάνει την κουβέντα με τους άστεγους στη Νέα Υόρκη. Επίσης του αρέσει να διαβάζει, αγαπάει τα ζώα και στηρίζει πολλές φιλοζωικές οργανώσεις, ενώ πρωταγωνιστεί και σε ένα ακόμα παράδοξο: Ενώ λατρεύει τις μηχανές και τα αυτοκίνητα και έχει ιδρύσει την εταιρεία σχεδίασης μοτοσυκλετών «Arch Motorcycle Company», ο ίδιος δεν έχει στην ιδιοκτησία του μηχανή.
«Η θλίψη αλλάζει σχήμα, αλλά δεν τελειώνει ποτέ»
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι τυχαίο. Από νευρικός έφηβος ως «ζεν» ενήλικας ο Ριβς είχε πολύ δρόμο να διανύσει, ο οποίος δρόμος δεν ήταν και πολύ ευχάριστος. Η σχέση του με τον -χρόνια εθισμένο στα ναρκωτικά- πατέρα του ήταν πάντα επιεικώς κακή, η μητέρα του τους έτρεχε για χρόνια από δω κι από κει αναζητώντας το δικό της δρόμο και η αδελφή του διαγνώστηκε πολύ μικρή με καρκίνο στο αίμα.
Ο Ριβς ξόδεψε τρομακτικά χρήματα για τη θεραπεία της. Η ασθένεια της βρίσκεται σε ύφεση, χωρίς όμως ποτέ να έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο υποτροπής. Μέχρι σήμερα ο ηθοποιός δωρίζει χιλιάδες δολάρια σε νοσοκομειακά προγράμματα για την καταπολέμηση του καρκίνου.
Η πρώτη ταινία στην οποία θα μπορούσαμε να τον έχουμε προσέξει είναι το «My Own Private Idaho», αν δεν είχε την ατυχία -και τύχη- να πρωταγωνιστεί δίπλα στο Ρίβερ Φοίνιξ, αδελφό του Χοακίν. Αναγνωρισιμότητα δεν κέρδισε, κέρδισε όμως έναν αδελφικό φίλο, ο οποίος το 1993 πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Έξι χρόνια αργότερα, η ευτυχία τού χτύπησε ξανά την πόρτα. Ή έστω η υπόσχεσή της. Ο Ριβς γνώρισε τη Τζένιφερ Σάιμ σε ένα πάρτι που έκανε ο ίδιος και η μπάντα του, οι Dog Star. Άρχισαν να βγαίνουν. Η Σάιμ έμεινε έγκυος και γέννησε ένα νεκρό μωρό. Λίγο αργότερα χώρισαν, ανίκανοι να διαχειριστούν αυτό που συνέβη.
Η Σάιμ δεν ήταν άσχετη με τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Εργαζόταν ως προσωπική βοηθός του Ντέιβιντ Λιντς και ήταν εκείνη που τον έφερε σε επαφή με το Μέρλιν Μάνσον. Η γνωριμία τους οδήγησε σε μια μακρόχρονη φιλία και τη συνεργασία τους όταν ο Μάνσον έγραψε τη μουσική για την ταινία «Lost Highway», στην οποία έκανε και μια εμφάνιση.
Ο Μάνσον έγινε φίλος και με την Σάιμ. Το 2001 εκείνη ήταν καλεσμένη σε πάρτι στο σπίτι του και ο Μάνσον, όπως είπε αργότερα, παρατήρησε ότι είχε πιεί πολύ γι’ αυτό και έβαλε τον οδηγό του να την πάει στο σπίτι της.
Η μητέρα της μήνυσε τον Μάνσον, λέγοντας ότι της είχε δώσει ναρκωτικά. Οι κατηγορίες καταρρίφθηκαν στο δικαστήριο. Ο Ντέιβιντ Λιντς της αφιέρωσε την ταινία Mulholland Drive, το 2001 και το 2006 ο Ριβς έλεγε σε μια από τις πιο στενάχωρες συνεντεύξεις που έχουν δοθεί ποτέ: «Η θλίψη αλλάζει σχήμα, αλλά δεν τελειώνει ποτέ. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι μπορείς να την αντιμετωπίσεις και να πεις ‘πέρασε και είμαι καλύτερα’. Κάνουν λάθος. Όταν φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπάς, είσαι μόνος σου».
«Γίνομαι καλύτερος στο να γερνάω»
Ο Ριβς, όπως γίνεται συχνά με όλους μας, αντιμετώπισε την απώλεια με τον τρόπο που είχε μάθει από μικρός. Όπως ακριβώς είχε κάνει η μητέρα του όταν εκείνος ήταν μικρός, έτσι και ίδιος άρχισε να γυρίζει δεξιά και αριστερά, αναζητώντας τον τόπο που θα τον κρατούσε και θα μπορούσε να αποκαλέσει «σπίτι του».
Και μετά έκανε ίσως τη μεγαλύτερη παραδοχή της ζωής του: «Υπάρχει ένας τσιγγάνος μέσα μου. Έτσι μεγάλωσα και έτσι έζησα όλη μου τη ζωή. Κάποτε έκανε νόημα να ζω έτσι. Δεν μπορούσα να μείνω πουθενά. Μετά έγινα 40. Είναι πολύ δύσκολα γενέθλια. Ίσως επειδή πλέον ξέρεις ότι είσαι ενήλικας».
Έντεκα χρόνια αργότερα, το 2017, έλεγε στο Esquire. «Είναι πολύ αργά. Είμαι 52. Δεν θα κάνω παιδιά. Αλλά, γίνομαι όλο και καλύτερος στο να γερνάω. Είναι τόσα αυτά που θέλεις να κάνεις πριν πεθάνεις και μετά λες ‘Θεέ μου, πού πήγε ο χρόνος; Πώς αλλάζουν έτσι τα πράγματα; Πόσο χρόνο έχω ακόμα; Τι δεν έχω προλάβει να κάνω;’»
Αυτό που στο μεταξύ του συνέβη είναι ότι έχει γίνει ο λατρεμένος του Internet και των γυναικών ιδιαίτερα, για τον πιο απίθανο λόγο. Κάποια στιγμή έγιναν viral οι φωτογραφίες του στις οποίες ποζάρει με πολλές γυναίκες, προσέχοντας να μην ακουμπάει καμία τους.
Έγινε ήρωας. Όλων. Και έμβλημα του #metoo κινήματος. Ο ίδιος δεν φαίνεται να ταράζεται από αυτό, ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Έχει ταραχτεί πολύ στη ζωή του και μάλλον θα αρκεστεί σε αυτό.
