Της Ευλαμπίας Ρέβη
«Δεύτε λάβετε φως» σε απευθείας σύνδεση με την τηλεόραση. Στο σπίτι αμηχανία. Τι κάνουμε τώρα; Μηχανικά αρπάζουμε τις λαμπάδες και τη θέση του Αγίου Φωτός παίρνει η φλόγα από το αναμμένο κερί της τραπεζαρίας.
Απ' 'εξω οι κροτίδες σπάνε τη θλίψη της νύχτας. Μίας καθόλου τυχαίας νύχτας. Τέτοια ώρα θα ήμασταν στις εκκλησίες μας, θα ανταλλάσσαμε ευχές με τους αγαπημένους μας, θα τσουγκρίζαμε το πρώτο μας κόκκινο αβγό και στο τραπέζι -μετά την Ανάσταση- θα μας περίμενε η μαγειρίτσα της μαμάς.
Ένα μούδιασμα. Οι ανοιχτές μπαλκονόπορτες σε καλούν να βγεις στο μπαλκόνι. Πυροτεχνήματα φωτίζουν τον αττικό ουρανό. Κοιτάς με δέος. Μόνο ένας παππούς βρίσκεται στην απέναντι πολυκατοικία. Και εκείνος με αναμμένη λαμπάδα στο ένα χέρι και στο άλλο το κινητό του τηλέφωνο, όπου κάνει βιντεοκλήση με τα παιδιά του. Ανταλλάσσουν ευχές και το ακουστικό κλείνει. Σε πιάνει ζάλη από το πρωτόγνωρο βίωμα.
Το βλέμμα σας συναντάται και αμέσως φωνάζεις δυνατά με ένα αβέβαιο χαμόγελο στα χείλη: «Χρόνια πολλά, Χριστός ανέστη!». Τώρα πια δεν είστε μόνοι, ανταποδίδει τις ευχές και χαιρετά από μακριά. Και τότε γίνεται το «θαύμα». Βγαίνει κι άλλος κόσμος στα μπαλκόνια και φωνάζει όλη η γειτονιά: «Αληθώς ο Κύριος!». Νιώθεις σα μία θεία δύναμη να έχει γίνει ένα με το γλυκό αεράκι που, όπως περνάει πάνω από το πρόσωπό σου, γαληνεύει την ψυχή σου. Άνθρωποι, που δεν είχατε μιλήσει ποτέ, χθες το βράδυ ήσασταν σα μία ενωμένη κλειστή κοινότητα.
Όλη αυτή την ώρα η Αττική σείεται από τα βεγγαλικά και τα βαρελότα. Ίσως η πιο δυνατή υπενθύμιση ότι ο Χριστός νίκησε τον θάνατο και το γιορτάζουμε. Κοιτάς γύρω προσπαθώντας να «κλειδώσεις» στη μνήμη αυτή τη στιγμή και δάκρυα, πολλά δάκρυα, αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια σου. Παίρνεις αγκαλιά τον άνθρωπό σου και μέσα σου ευγνωμονείς που μία τέτοια νύχτα είστε τουλάχιστον μαζί. Τι να πει ο παππούς στην απέναντι πολυκατοικία και τόσοι άλλοι χιλιάδες συνάνθρωποί μας;
«Τα καράβια χαιρετούσαν, ήταν πολύ συγκινητικό», «Εμείς, εδώ στην ερημιά δεν είδαμε άνθρωπο»... Στην άλλη άκρη της γραμμής οι αδελφές σου. Κόμποι στο στομάχι όλων. Έχεις καταλάβει ότι οι φωνές τους έχουν σπάσει, τα μάτια τους είναι βουρκωμένα. Έτσι, άλλωστε, αισθάνεσαι κι εσύ. Δάκρυα από όλες τις πλευρές, μία ελάχιστη τιμή στα δάκρυα της Μάνας για το «Ω, γλυκύ μου έαρ» που φέτος δεν ψάλαμε μαζί, την περιφορά του Επιταφίου που δεν σκύψαμε να προσκηνύσουμε, το Άγιο Φως που δεν μοιράσαμε σε όλη την οικογένεια. Και τα γέλια -τα γέλια που γέμιζαν όλο το τραπέζι- και τα παιδιά -τα παιδιά μας- που δεν τους μιλήσαμε με εικόνες για το Πάσχα και τα Πάθη του Θεανθρώπου, που φέτος δεν αξιωθήκαμε έστω να τα πάρουμε σφιχτά στην αγκαλιά μας...
«Του χρόνου, να είμαστε καλά, θα είμαστε όλοι μαζί!»...
Χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες!